ΚΛΕΒΟΝΤΑΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ .... Και την καρδιά μου!!!!!.

Λουκάς Δημητρίου Παπαδάκης

Μου φαίνονται τα πιο όμορφα παιδιά τού κόσμου. Είναι πανέξυπνα και διεκδικητικά. Γυρίζουν στους δρόμους αλητεύοντας, σύγχρονοι Τομ Σώγερ. Μιλώ, βέβαια, για τα γυφτάκια.
Είμαστε από το ίδιο αίμα, κοιτίδα μας κοινή η χώρα τού Ινδού. Και παιδιά τού ίδιου Θεού. Όμως αυτό που σήμερα θέλω να πω, είναι ότι κοιτάζοντάς τα, αντικρύζω σαν σε καθρέφτη τον εαυτό μου και τους φίλους μου, σχολιαρόπαιδα τής ελληνικής επαρχίας στις δεκαετίες τού 1960-’70. Τότε που αγοράζαμε ρεφενέ Παλλάς ή, τάχα για το δάσκαλο, Άσσο φίλτρο και κρύβαμε το πακέτο στις κάλτσες. Τότε που κόβαμε να φάμε ξένες μπουρνέλες, παίζαμε πετροπόλεμο άγριο, κατασκευάζαμε από υδραυλικούς σωλήνες πυροσωλήνες και τραγουδούσαμε «Ο Χάρος βγήκε παγανιά». Όλα αυτά κρυφά από τους μεγάλους. Ποιος τολμούσε…
Τότε η κοινωνία ενδιαφερόταν για τα παιδιά της. Ο πατέρας, η μάνα είχαν μάτια τους τα μάτια όλου τού χωριού. Προσέχαμε λοιπόν, όχι πάντοτε με επιτυχία. Πολλές φορές υποχρεωνόμαστε ν’ απλώσουμε τα χέρια στη βίτσα τών δασκάλων.
Και εδώ έρχεται η βαθιά θλίψη για το κατάντημα της ελληνικής κοινωνίας, η οποία όχι μόνο τα γυφτόπουλα, τα προσφυγόπουλα, τα μεταναστόπουλα δεν φροντίζει να υιοθετήσει, αλλά δεν προνοεί ούτε και για τα εξ αίματος ελληνόπουλα.
Η πατρίδα μας έχει πράγματι γεμίσει ορφανά. Γιατί ορφανός δεν είναι μόνο αυτός που στερείται γονιού, αλλά ιδίως εκείνος που στερείται της αγάπης των συνανθρώπων του.
Δυστυχώς φαίνεται πως ζούμε σε μια πατρίδα, που έχει βαλθεί να γίνει Χώρα τού Κάποτε.

[Απόσπασμα από λόγο τού Πατριάρχη Αλεξανδρείας Μελετίου Μεταξάκη, 1871-1935: «…Το παιδί ευρίσκεται εις τον κόσμον τής αμαρτίας, χωρίς την συγκατάθεσίν του• απειλείται από μυρίους κινδύνους, χωρίς να ήνε εφωδιασμένον με τα όπλα τής αμύνης κατ’ αυτών• υποφέρει, ταλαιπωρείται, βασανίζεται από το φυσικόν και το ηθικόν κακόν, το οποίον το περιβάλλει, χωρίς να πταίη εις τίποτε. Υφίσταται την πίεσιν κοινωνικών συνθηκών, χωρίς καμμίαν μετοχήν εις την ευθύνην. (…) Είνε συμφέρον και των ευπορούντων γονέων να ενδιαφέρωνται διά την καλήν σωματικήν και ψυχικήν αγωγήν τών απόρων παιδίων. Διότι, εάν η μέριμνά των περιορισθή εις την αγωγήν τών ιδίων τέκνων μόνον, τότε η ευτυχία τών τέκνων των, διά την οποίαν τόσον δεικνύουσιν ενδιαφέρον, θα ήνε περιωρισμένη, εφ’ όσον η κοινωνία των, το έθνος των, το κράτος, θα περιέχη και άτομα φορείς τής δυστυχίας. Βεβαίως είνε απαιδεύτου εγωισμού η φωνή, την οποίαν ποτέ ήκουσα: «Ας τα αναθρέψουν εκείνοι που τα εγέννησαν». Η σκέψις η αληθώς πεπολιτισμένη δεν θεωρεί την ανατροφήν τών τέκνων δικαίωμα και καθήκον μόνον τών γονέων. Το δικαίωμα τούτο και το καθήκον αρχίζει μεν από τους γεννήσαντας, επεκτείνεται όμως κατά κύκλους συγκεντρωτικούς εις τους συγγενείς, εις τους συμπολίτας, εις τους ομοθρήσκους, εις τους ομοεθνείς, εις τους συνανθρώπους. Επαινώ μάλιστα, ως προηγμένην εις ανθρωπισμόν, την νομοθεσίαν εκείνην, ήτις ορμωμένη εκ της αρχής, ότι το παιδίον είνε κοινόν αγαθόν, μεταχειρίζεται τους γονείς οιονεί ως επιτρόπους τού ομαδικού συμφέροντος εν τω προσώπω τού παιδός, προσδιορίζουσα τα καθήκοντα και τα δικαιώματα των γονέων προς τα τέκνα των, μέχρι και του να αίρηται εντελώς η πατρική ή η μητρική κυριότης, οσάκις ο πατήρ ή η μήτηρ αποδεικνύονται ανάξιοι των δικαιωμάτων τούτων…».