Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

Σήμερα στις 13.00 τίθεται στο Κοινοβούλιο σε ονομαστική ψηφοφορία το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια, το οποίο προβλέπει τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας στα ανήλικα παιδιά τών μεταναστών πρώτης γενιάς, που γεννήθηκαν και μένουν μόνιμα στην Ελλάδα επί έξι τουλάχιστον έτη. Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου, μεταξύ άλλων, έθεσε το ζήτημα στην ουσία του: «…Εμείς δηλαδή τι λέμε σε αυτούς τούς μετανάστες που, παρόλα τα εμπόδια, επιμένουν να μένουν στην Ελλάδα και εκφράζουν τη βούλησή τους τα παιδιά τους να γίνουν Έλληνες; Είναι τα παιδιά των μεταναστών μετανάστες; Δεν είναι μετανάστες. Η μόνη πατρίδα για αυτά είναι η Ελλάδα. Εδώ που έζησαν και γνώρισαν τον κόσμο. Και θα στερήσουμε σε αυτά τα παιδιά την ιθαγένεια;».
Υπάρχουν βέβαια διαφορετικές προσεγγίσεις από τις διάφορες πτέρυγες, όμως είναι παρήγορο ότι τα δημοκρατικά κόμματα υιοθετούν επιτέλους την ρήση τού Ισοκράτη, ότι δηλαδή Έλληνες είναι αυτοί που μετέχουν της ελληνικής παιδείας, για τούτο και συμφωνούν στο να αποδίδεται η ιθαγένεια σε κείνους που έχουν λάβει τη βασική εκπαίδευση ή έχουν αποφοιτήσει από λύκειο ή ανώτατο ίδρυμα της χώρας μας.
Οι Ελληναράδες, βεβαίως, δεν έχασαν την ευκαιρία και με κάθε μέσο, που διαθέτουν, διατρανώνουν την αθλιότητα ότι «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι» και άλλα παρόμοια ανιστόρητα και άρα ανόητα και απάνθρωπα.
Για τα περί καθαρότητας της φυλής μού διηγήθηκε μια συζήτηση που είχε ο πρώην υπουργός Δημήτρης Σαρρής. Συναντήθηκε κάποτε με τον ιστορικό Νίκο Σβορώνο (1911-1989) και, αφού τον ενημέρωσε ότι ασχολείται με τα ονόματα και την ετυμολογία, τον ρώτησε αν έχει δίκιο ο Φαλμεράιερ στο Περί της καταγωγής τών σημερινών Ελλήνων. Ο ιστορικός απάντησε ως εξής: «Εγώ, κ. Σαρρή, διδάσκω Ιστορία και όχι ζωολογία. Άλλοι ασχολούνται με καθαρόαιμα άλογα ή υβρίδια. Ιστορικά ένας επένδυσε στην καθαρότητα του αίματος και συνέδεσε το δίκαιο του αίματος με το δίκαιο του εδάφους, και αυτός είναι ο Χίτλερ. Αυτό, βεβαίως, είναι βαρβαρότητα, διότι ο πολιτισμός είναι το χωνευτήρι τών λαών».
Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα ήμασταν οι Έλληνες χωρίς τον μιξοβάρβαρο Θεμιστοκλή, τον Εβραίο Παύλο, τον Αιθίοπα Φρουμέντιο, τον Σύρο Ρωμανό τον Μελωδό και αναρίθμητες κορυφές που διέσωσαν, καλλιέργησαν και διέδωσαν τον ελληνικό λόγο.
Το έχω συχνά πει και δεν θα κουραστώ να το επαναλαμβάνω: Η Δυτική σκέψη είναι δομημένη πάνω στην αρχαιοελληνική, κυρίως την πλατωνική και την αριστοτελική, και, ευτυχώς, πάνω στη χριστιανική διδασκαλία, η οποία με τη σειρά της ανατρέχει στη σοφιστική περί ζωής αντίληψη. Έτσι ο Αντιφών ήταν εκείνος, ο οποίος μας προετοίμασε να αποδεχθούμε την εντολή «ουκ έστιν Έλλην ή Ιουδαίος»: «Τους εκ καλών πατέρων επαιδούμεθά τε και σεβόμεθα, τους δε εκ μη καλού οίκου όντας ούτε αιδούμεθα ούτε σεβόμεθα. Εν τούτω δε προς αλλήλους βεβαρβαρώμεθα, επεί φύσει πάντα πάντες ομοίως πεφύκαμεν και βάρβαροι και Έλληνες είναι. Σκοπείν δε παρέχει τα των φύσει όντων αναγκαίων πάσιν ανθρώποις• πορίσαι τε κατά ταυτά δυνατά πάσι, και εν πάσι τούτοις ούτε Βάρβαρος αφώρισται ημών ουδείς ούτε Έλλην• αναπνέομεν τε γαρ εις τον αέρα άπαντες κατά το στόμα και κατά τας ρίνας και εσθίομεν χερσίν απάντες….».
Με αυτά θυμήθηκα τον Ανάχαρση, έναν από τους επτά σοφούς τής αρχαιότητας, ο οποίος ήταν Σκύθης στην καταγωγή, είχε όμως λάβει σπουδαία ελληνική παιδεία. Μια μέρα λοιπόν κάποιος ασήμαντος Αθηναίος φιλόσοφος πήγε να κοροϊδέψει τον Ανάχαρση για το ότι η πατρίδα του ήταν βάρβαρη και του είπε πως, όσο σπουδαίος και να είναι, η Σκυθία τον ντροπιάζει. Τότε ο σοφός τού απάντησε: «Εμοί μεν αίσχος η εμή πατρίς, συ δε αίσχος τη ση πατρίδι». Εμένα μπορεί να με ντροπιάζει η πατρίδα μου, εσύ όμως ντροπιάζεις τη δική σου.
Καμιά πατρίδα δεν είναι ντροπή, κάθε μια έχει όχι μόνο την Ιστορία της, αλλά και τον πολιτισμό της, για τούτο είμαι βέβαιος ότι ο σοφός Ανάχαρσης θα μίλησε έτσι, για να τονίσει την αντίθεση.
Ας ψηφιστεί λοιπόν ο νέος περί ιθαγένειας νόμος, που θα επιτρέψει να φανεί ο νέος Ανάχαρσις να λαμπρύνει την Ιστορία μας.

ΛΟΥΚΑΣ Δ. ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ