ΕΝΑ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ...

Είναι αυτή η συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό γύρω από την ονοματοδοσία  των δρόμων του Ορχομενού και συγκεκριμένα γύρω από την οδό  Κ.Αργυρίου αλλά και η επέτειος που θα γιορτάσουμε αύριο 28 του Οκτώβρη που  με οδήγησε να διηγηθώ τούτη την ιστορία!!!

Ο θαμπός αέρας της μνήμης τράβηξε τις σκονισμένες κουρτίνες του μυαλού μου και ξεσκέπασε  ένα καημό κι ένα παράπονο. 

Το παράπονο  ενός παιδιού που ήθελε να σπουδάσει ...

Το παράπονο της μάνας μου

Βιολέττα Καράλη -Βλαχοδημήτρη.

Τριών χρονώ ήταν δεν ήταν η μάνα μου όταν ο παππούς μου  Σπύρος Βλαχοδημήτρης σκοτώθηκε στα βουνά της  Αλβανίας παραμονές Χριστούγεννα....

Η γιαγιά μου η Αλεξάνδρα έγκυος τότε στην θεία μου τη Σπυριδούλα που πήρε το όνομα του πατέρα της ,μαυροφορέθηκε  και με το μαντήλι χαμηλά και σκυφτό το κεφάλι,κλείστηκε στο σπίτι με τις κόρες της. Έβγαινε μόνο για να κάνει τα απαραίτητα για το σπίτι και να πάει στα χωράφια.

Μεροδούλι μεροφάι , φτώχεια ασήκωτη κι ο καημός του θανάτου βαρύς πάνω από το σπίτι.

Έτσι με το κεφάλι σκυφτό ξεκίνησε η μάνα μου να πάει στο σχολείο....

Εκείνη την εποχή ακόμα και το να μπορέσεις να βγάλεις το δημοτικό ήταν μεγάλη πολυτέλεια.

Λίγα ήταν τα παιδιά που προχωρούσαν κι ακόμα λιγότερα εκείνα που μπορούσαν να πάνε στο ιδιωτικό γυμνάσιο των Βούλγαρη -Αργυρίου που πρόσφατα είχε ανοίξει και λειτουργούσε στα κελιά του παλιού μοναστηριού της Παναγίας στη Σκριπού.

Όμως στη μάνα μου άρεσαν τα γράμματα ...είχε ''μυαλό ξυράφι΄΄.

Ήταν η καλύτερη μαθήτρια μέσα στην τάξη της , πρώτη και με διαφορά.!!!!

''Να το σπουδάσεις το κορίτσι σου κυρά -Αλεξάνδρα '' είπε η δασκάλα της στη γιαγιά μου.

''Με τι λεφτά κυρά δασκάλα ;εγώ ίσα ίσα που τα βγάζω πέρα''

Απάντηση δεν είχε η δασκάλα σε αυτό,αλλά ούτε κι η γιαγιά μου 

  

Με βαμπάκι πλήρωναν οι  περισσότεροι γονείς τα δίδακτρα των παιδιών τους στο γυμνάσιο του Αργυρίου.

Με στάρι και βαμπάκι. 

Έκοβαν από τη σοδειά τους κι από το υστέρημά τους και μες τη φτώχεια τους πλήρωναν όπως μπορούσαν τη μόρφωση των παιδιών τους μπας κι αυτά μπορέσουν με τα γράμματα να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τη δυστυχία.

Κι ήρθε ο καιρός που η μάνα μου τελείωσε το δημοτικό πρώτη με τον καλύτερο βαθμό .Τρέχοντας πήγε στη γιαγιά μου όλο χαρά .Η δύστυχη η γιαγιά μου που μόλις είχε γυρίσει ολόδρωτη κουρασμένη και πεινασμένη από τα χωράφια  με τρόμο άκουσε τα παρακάλια της μάνας μου.

''Πήγαινέ με κι εμένα μάνα στο γυμνάσιο θέλω να σπουδάσω..θέλω να γίνω δασκάλα ...''

''Πως να σε πάω παιδί μου;αυτό το βαμπάκι το θέλουμε για να ζήσουμε; τι θα φάτε εσύ κι  η αδερφή σου΄''

''Πούλα το χωράφι μάνα να σπουδάσω ''

''Κι οι άλλοι πως θα πορευτούμε; ''

Εκείνη τη νύχτα η γιαγιά μου δεν κοιμήθηκε από τη στεναχώρια της που ήταν ανήμπορη να πάει το παιδί της στο Γυμνάσιο κι από τα κλάματα και τα παρακάλια του δυστυχισμένου κοριτσιού της .

Το πρωί κατέβασε το μαντήλι χαμηλά και πήγε στο διευθυντή.

Τούπε που η κόρη της ήταν πρώτη μαθήτρια, τούπε που ήθελε να σπουδάσει  , του μίλησε για την ορφάνια της και την φτώχεια της και θερμά τον παρακάλεσε να πάρει το παιδί της στο σχολείο  κι αυτή ότι μπορούσε θα τούδινε , δεν θα τον άφηνε έτσι.

Όμως οι καιροί ήταν δύσκολοι κι αυτοί δύσκολα τάβγαζαν πέρα, είπε ο διευθυντής , θαρρείς κι οι άλλοι μαθητές μπορούσαν να πληρώσουν ;

 Αυτά είπε ο διευθυντής κι αρνήθηκε να πάρει την μάνα μου στο σχολείο .

Έφυγε η γιαγιά μου με το κεφάλι σκυφτό από την ντροπή , κλαίγοντας.

Πως θάλεγε στην κόρη της ότι δεν θα πήγαινε στο Γυμνάσιο , ότι δεν θα σπούδαζε; Ότι έπρεπε να σκεφτεί και το άλλο της παιδί; Ό τι ήταν μόνη της κι ο πατέρας ένας ήρωας , μία φωτογραφία στον τοίχο , ότι ίσα που έφταναν αυτά  που έβγαζε με τόσο κόπο στα χωράφια για να φυτοζωίσουν;

Η μάνα μου δεν πήγε στο Γυμνάσιο .

Η  γιαγιά μου  περήφανη ,έντιμη και άξια γυναίκα με πολύ δουλειά κι αξιοπρέπεια μεγάλωσε ,πάντρεψε και προίκισε τα δυό της κορίτσια  με τον καλύτερο τρόπο.

Έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής της περιστοιχισμένη από την αγάπη και το σεβασμό  των παιδιών της και των εγγονιών της''.

Μόνο λίγο πριν πεθάνει η κόρη της η Βιολέτα γεμάτη παράπονο της ψιθύρισε 

''Μάνα όλα καλά  μου τάκανες ,παράπονο δεν έχω,μόνο που δε με σπούδασες''

 και η   γιαγιά μου τότε  της απάντησε ΄΄όχι δεν σε σπούδασα αλλά κατάφερα και σε κράτησα ζωντανή ''

Β. Κ